In 1975 werd hij de eerste politieagent van Almere. “Er was hier toen nog niks, geen bebouwing, geen boom, alleen klei”, vertelt Willem Leeman (90). We interviewden de heer Leeman in 2020 naar aanleiding van de overdracht van het archief van de gemeentepolitie aan het Stadsarchief. Zie ook deze pagina over Wim Leeman en het Bivak.

Bivak 
Leeman kwam, als een van de eerste bewoners van Almere, te wonen op Bivak nummer 2. “Een tijdelijk onderkomen, waar ik fijn heb gewoond. Er stonden in totaal acht riante stacaravans van eerste bewoners: van mij, een telefoonmonteur, iemand van de PTT enzovoort. Het politiebureau zat ook in een stacaravan, samen met huisarts Nico van Duijn, die later ook wethouder werd. Wij aan de ene kant, hij aan de andere kant. Het was een heel bijzondere tijd: de eerste dit, de eerste dat, de eerste bruiloft.”   

Smeris 
“In die tijd zaten we veel in de polder en regelden we het verkeer daar. We hadden ook veel contact met het jachttoezicht. Er kwamen volop stropers naar de polder. En ik hield de bouwmaterialen in de gaten. Eigenlijk viel heel Flevoland onder mijn hoede”.  

Al pratende in zijn woonkamer in Almere Buiten herinnert de oud-politieagent zich een visser met drie hengels. “Hij zei dat er twee van hem waren, waarop ik antwoordde: ‘Oké, dan is de derde een gevonden voorwerp. Die neem ik mee’.”  

Een keer belde een bewoner hem ’s avonds vanwege geluidsoverlast. “Voor de jeugd was er een bouwkeet geplaatst als clubhuis op een terrein naast de Schoolwerf. Dikwijls stond de muziek te hard. Ik ging erop af waarop er twee jongens naar me toekwamen, waarvan ik er een niet kende. ‘Wat moet die smeris hier?’, vroeg hij, waarop de andere jongen zei: ‘Dit is geen smeris, dit is Leeman’.” 

Mooie tijd 
Als ik Leeman vraag hoe hij terugkijkt op zijn tijd bij de politie, glundert hij. “Het was een mooie tijd. Ik heb eigenlijk nooit problemen gehad. Ze kenden mij allemaal, ook de jongelui. De mensen hadden respect voor me. Knokken kwam eigenlijk niet voor.”  

Op zijn 58ste ging Leeman met pensioen. Hij heeft met zijn vrouw daarna nog negen jaar in Drenthe gewoond. “We wilden graag buiten wonen, met een groot stuk grond. Ik wilde graag schapen, Hampshire down schapen. Prachtig was dat.” Daarna kwamen ze terug naar Almere. Leeman heeft altijd met plezier in Almere gewoond. 

Interview: Marjolein Joosen