Hans Naderman (1957, woont sinds 1983 in Almere)

Hans was tot de zomer van 2016 vijf jaar directeur van basisschool de Torteltuin. Regelmatig stond hij even stil bij een bronzen beeld van vier mensen met hun jassen aan en kraag omhoog.

‘Als ik met mijn rug naar het beeld stond, kon ik drie pleinen goed overzien. Het schoolplein, een speelplantsoen en een basketbalveld.Keerde ik die hectiek de rug toe,dan voelde ik me bijna deelgenoot van dat groepje. Voor mij zijn het drie mannen en een vrouw. Het lijken oude filosofen die de omstandigheden van de dag, de week tot en met het heelal aan toe met elkaar doorspreken. Al kan het ook een roddelgroepje zijn, en alles wat daartussen zit.’

Soms ging hij heel dichtbij staan. ‘Dan gebeurde er wat met me. Deze beelden stralen rust uit. Ze staan hier en zeggen: “We delen iets dat van belang is.”’

Jan Peters (1963, woont vanaf 1996 in Almere)

De 26 woningen op de Bonairepier in de Eilandenbuurt maken deel uit van de grote bouwexpositie ‘Gewild Wonen’ van 2001 in de Eilandenbuurt. Diverse architecten ontwierpen hiervoor in totaal 600 woningen die de toekomstige bewoners naar eigen wens konden laten samenstellen.

Jan was gelijk verliefd. ‘Elke woning is anders. Anders gesitueerd, smaller of breder, lager of hoger, met een bakstenen of een houten gevel. Ik was alleen toen ik de woning kocht en koos voor een basiswoning. Je kon meedenken waar de wanden moesten, de keuken, de toiletten. We wonen hier nu met z’n vieren en er is totaal geen gebrek aan ruimte.’

Samen met zijn zoon gooit hij vanaf het brede steigerhouten achterbalkon wel eens een hengeltje uit. ‘Het balkon ligt op ongeveer 2,5 meter boven de waterspiegel. Je hebt hier karpers, kleine witvisjes en zelfs snoeken. Dit is genieten ophoog niveau, een voorrecht om hier te wonen.’

Jos van der Lelie (1964, woont vanaf 1993 in Almere)

Het C. van Eesterenplein in de Bouwmeesterbuurt is voor Jos veel meer dan alleen het winkelplein. Het plein strekt zich uit tot aan de andere kant van het water en over de busbaan. Het omvat ook een sportveld met kunstgras, een bushalte en een basisschool met een schoolplein.

‘Dat zijn allemaal locaties waar mensen elkaar ontmoeten, waar reuring is en bedrijvigheid. Het zijn aantrekkingsplekken waar ik graag kom, om een boodschap te halen of naar de kapper te gaan. Om even te kijken bij de jeugdsportwerker en het culturele mengsel van jongens en meiden die bezig zijn met sport en spel. Een mooi voorbeeld voor de samenleving.’

Jos is zeer te spreken over het groot onderhoud van de Bouwmeesterbuurt en de investeringen in het gehele Van Eesterenplein. ‘Vroeger liep een rijweg over het plein. Nu loopt die achter de nieuwe flat. De opknapbeurt was nodig, zo simpel is het.'

Max Joling (1994, geboren in Almere)

Voorjaar 2008, Max was vijftien, nam hij zijn nieuwe verkering mee naar een cirkel van bankjes. Het was een zonnige dag en hij was ontzettend verliefd. Het duurde uren voordat ze elkaar durfden te zoenen. Om 18.00 uur ging Max met blosjes op z’n wangen naar huis en stapte zijn verkering weer op de trein.

‘Ik had al eens met meisjes gezoend. Nu voor het eerst met een jongen. Dat was echt nieuwe materie. Ik maakte een foto van ons, terwijl we elkaar op de mond zoenden. Ik heb de foto roze ingekleurd en op Hyves gezet. Op die privéfoto heb ik de allermeeste reacties gehad van alle foto’s die ik ooit heb gepost.’

Die verkering ging na 2,5 maand uit, de bankjes staan er nog. ‘Het is een soort kapelletje met witte stalen bogen. Ik loop daar vaak met mijn hond en chill er nog wel eens met vrienden.’

Brahim Latife (1975, woont vanaf 2001 in Almere)

Vanuit de woning van Brahim zie je een stuk van de groenstrook langs de Bataviastraat, grenzend aan de busbaan. Het is een slingerend natuurlijk looppad van zo’n 700 meter,met her en der heuveltjes, grote natuurstenen, speeltoestellen en bankjes. Bij Station Oostvaarders beginnen de eerste paaltjes met informatie over deze aantrekkelijke route naar de Oostvaardersplassen.

‘Soms is het stil in de wijk. Kom je op die groenstrook, dan zie je mensen zitten, wandelaars, joggers. Het is een levendige ader door de buurt. Mensen moeten hier hun hond aangelijnd houden en langs de strook lopen. Daarom is het hier ook schoon. Ik merk dat de kinderen liever hier spelen dan elders in de wijk, ook mijn kinderen.’

Als Brahim zin en tijd heeft om hard te lopen, gaat hij via de groenstrook naar de Oostvaardersplassen. ‘Dat is zeer gewild bij sporters. Je hebt daar alleen fietsers, geen brommers, scooters of auto’s.’

Tineke Woudstra (1962, woont vanaf 1997 in Almere)

Sinds drie jaar doet Tineke vier uur per week vrijwilligerswerk bij Hospice Almere. Twee aan elkaar gekoppelde appartementen op de begane grond bieden een ‘bijna thuis-huis’ voor twee mensen die naar verwachting binnen drie maanden zullen sterven. Een stichtingsbestuur, een coördinator en een pool van 75 vrijwilligers maken dit mogelijk. Samen met professionele ondersteuning vanuit het Almeerse zorgveld.

‘Mensen denken vaak dat het in een hospice heel zwaar is en ernstig. Gelukkig wordt hier ook veel gelachen. We hebben prachtige gesprekken met bewoners en dat geeft veel voldoening. We willen onze bewoners echt ontzorgen, door het huishouden goed te regelen, de familie prettig te ontvangen, eten en drinken te maken. We doen er alles aan om hun laatste weken zo aangenaam mogelijk te maken.’

Tineke vindt het belangrijk dat mensen weten dat deze hospice er is. ‘Voor Almeerders én voor familieleden die je hier in die fase graag naar toe wilt halen.’

Hein Walter (1962, woont vanaf 1995 in Almere)

Hein heeft tot 2015 negentien jaar in de Faunabuurt gewoond, vlakbij de plek waar de Lage Vaart een bocht maakt. Met zijn hondje liep hij daar drie keer per dag langs, weer of geen weer. Bij voorkeur richting de spoorbaan, omdat honden daar los mogen lopen.

‘In de zomer was het altijd ruzie met brommers en fietsers. Je moest vooral goed opletten voor racefietsers, die gaan heel hard en hoor je nauwelijks. Pas toen ik verhuisde, hebben ze over de hele lengte het wandelpad parallel gemaakt aan het fietspad. Sindsdien kun je daar vrij lopen.’

Hij zag daar regelmatig vissers. ‘Omdat ze aan deze kant van de Lage Vaart het riet goed kort houden, is het een populaire plek voor viswedstrijden. Ik probeerde me weleens voor te stellen hoe het nou eigenlijk zit met die bocht. Als je daar loopt, zie je niet hoe scherp die is. Het is eigenlijk optisch bedrog.’

Wannes van der Linden (1976, woont vanaf 2012 in Almere)

Wannes vond vier jaar terug in Almere zijn eerste koophuis. Het werd een woning aan de rand van de Bloemenbuurt, met uitzicht op het water en het Meridiaanpark. Dat er nog heel wat aan het huis moest gebeuren, nam hij graag voor lief.

‘De weg voor mijn huis is alleen bestemmingsverkeer. Ik zit hier vrij, bijna afgesloten van de buitenwereld. Als ’s zomers de bomen van het park helemaal dicht zijn, zie je de nabijgelegen wijk niet meer. Dan lijkt het net of ik aan de Oostvaardersplassen woon.’ Hij waardeert de rust en is tegelijkertijd gesteld op de soort reuring.

‘Dit uitzicht verveelt nooit. Ik geniet van de vogels in en op het water, vooral van de zwanen. Die landen vaak als een soort Boeing op het water of komen aan land om even gras te eten. Iedereen die hier op bezoek komt, zegt: “Wat woon jij hier mooi.”’

Ans Kits (1943, woont vanaf 1988 in Almere)

Ans is in Almere komen wonen voor haar werk. Ze werd hier de eerste vrouwelijke katholieke pastor. Dat heeft niet lang geduurd, ze was te progressief en te feministisch. Ze is in deze stad gebleven en heeft hier vele favoriete plekken. Natuurbelevingscentrum De Oostvaarders staat met stip bovenaan.

‘Als ik bezoek heb, stel ik vaak voor om daarheen te gaan. Het is een heel bijzonder gebouw in een prachtige omgeving. Je kan daar lekker wandelen, fietsen, zitten, vogels kijken en binnen wat drinken. In Gasterij De Oostvaarders is het heerlijk toeven. Het water kabbelt daar onder je door. Behalve als het vriest natuurlijk. Dan stap je buiten zo op het ijs om een rondje te schaatsen.’

Ans niet, die is in Twente geboren en heeft nooit leren schaatsen. ‘Ik kijk graag naar al die schaatsende mensen, terwijl ik geniet van een beker warme chocolademelk met slagroom.’

Claire Sproest-Olf (1965, woont vanaf 2005 in Almere)

In een deel van hun achtertuin in de Bloemenbuurt plant Claire sinds 2006 allerlei Nederlandse groenten, waaronder spitskool, andijvie en pronksnijbonen. Een experiment met een volkstuintje liep stuk op het slechte weer en hun afnemende animo. Tot ze afgelopen voorjaar haar oog liet vallen op een kaal stukje grond van drie bij vier meter in ONZE Volkstuinen-in de kas.

‘Surinaamse groenten zijn hartstikke duur. Het lukte niet in mijn achtertuin en in het volkstuintje buiten. Ze zijn nogal nukkig, bij een beetje koude dag gaan ze gewoon dood. Ik kocht planten, zodat ik vanaf het begin kon oogsten. Antroewa, sopropo, bitawirie, klaroen, Surinaamse spinazie, van alles. Het groeit hier binnen als een tierelier.’

Claire vindt het heerlijk om in de tuin bezig te zijn, net als haar vader vroeger. ‘Het is ontspannen, geeft rust en voldoening. Je weet wat je eet. En het mooiste is dat mijn man nu ook enthousiast is.’  

Chandra Bhikhie (1960, woont vanaf 1997 in Almere)

Chandra woont aan het Jadeplantsoen en vindt het verloop van lichtgroen naar iets donkerder groen in haar straat heel mooi. Ze woont al zó lang in de Regenboogbuurt, dat ze gewend is geraakt aan de kleuren. Die hoeven voor haar niet te veranderen. Ze houdt van kleur, want haar favoriete plek zijn de knalrode sportkooien aan de Evenaar.

‘Juist door die opvallende kleur ga je daar naar toe. Er staan drie kooien: één voor tennis, één voor basketbal en één voor voetbal. Door de kooien eromheen, komen de ballen niet steeds op de weg. Zo heeft niemand er last van. Om de skatebaan zit geen hek, dat hoeft niet.’

Toen haar drie zoons nog klein waren, ging ze vaak met hen mee. ‘Gezellig kijken en zorgen voor eten en drinken.’ Tegenwoordig maakt ze een ommetje langs de sportkooien als ze boodschappen doet. ‘Ik sta daar graag even stil.’

Corrie Pover de Ligt (1940, woont vanaf 1985 in Almere)

Corrie woont in de oudste buurt van Almere Buiten: de Molenbuurt. In 1985 betrok ze met haar man hun gloednieuwe huis en wil daar nooit meer weg. Gedurende een periode van dertig jaar heeft ze zich ingezet voor de buurt,onder meer met evenementen voor kinderen. Ze is onderscheiden als Buitengewone Buitenaar, staat in het gedichtenboek ‘Bronnen van Almere’ en kreeg als dank een plaquette.

‘Als ik uit bed kom, kijk ik elke morgen uit over het Grondzeilerplantsoen. Dan voel ik me de koning te rijk. Ik hoef niet op vakantie, alles is hier. Dit plantsoen voor mijn deur, de Bosrand net buiten de wijk én Speeltuin Dwangmolenstraat richting het centrum.'

Het organiseren van kinderfeestjes heeft ze vorig jaar om gezondheidsredenen overgedragen aan een buurtgenoot. Ze zit graag bij de speeltuin aan de Dwangmolenstraat. ‘Die is samen met de kinderen ontwikkeld. Het is een mooie plek waar ouders en kinderen samenkomen.’

Simon Buijsse (1950, woont vanaf 1989 in Almere)

Simon en zijn vrouw lopen met hun Friese Stabij elke dag al gauw anderhalf uur, bij voorkeur ’s morgens door één van de vele groengebieden van Almere Buiten. In Stadsbos Buitenhout zijn ze het meest te vinden. Verder wandelen ze regelmatig door het Kotterbos, het Vaartsluisbos en het Meridiaanpark. Precies daar waar hun hond los mag lopen.

‘Daar wordt de hond blij van. Wegrennen, terugkomen, wegrennen en weer terugkomen. Wij hebben Stadsbos Buitenhout zien groeien van heel kleine boompjes tot wat het nu is – een productiebos van Staatsbosbeheer. Op verschillende percelen heb je andere boomtypes. Om de zoveel jaar kappen ze heel veel bomen. Het bos moet geld opleveren.'

Dit bos brengt rust, ervaart Simon keer op keer ‘Wij zitten graag bij een drinkplek op een bankje onder een lindeboom. Mijn vrouw maakt foto’s van de prachtigste paddenstoelen hier, zoals de krulhaarkelkzwam. Ik hou echt van deze stad.’

Rachna in ’t Veld (1980, woont vanaf 1992 in Almere)

Rachna kookt graag zelf. Vegetarisch, omdat ze zich daar beter bij voelt en de vleesindustrie niet in stand wil helpen houden. Gemiddeld één keer per week haalt ze voor haar gezin een zo gezond mogelijke afhaalmaaltijd in huis. Favoriet adres is lunchroom The Food Press in Centrum Almere Buiten.

‘Ze maken eten dat heel goed bij mij past. Het is zonder vlees, vooral biologisch, met veel groenten en kleurrijk. De lunchroom zelf heeft iets Spaans salsa-achtigs, qua inrichting en muziek. In andere grote steden heb je meer van dit soort tentjes, maar in Almere ken ik niets anders waar ze zulk gezond en lekker eten maken.’

Deze zomer trakteert ze zichzelf voor de tweede keer op een yogales met brunch. ‘Voor de yoga verzamelen we zondagochtend om tien uur en lopen rustig naar een grasveld dichtbij. Na afloop staat er een tafel klaar vol salades, quiches, brood en taart. Heel luxe.’

Tuan Tran (1967, woont vanaf 2001 in Almere)

Tuan komt uit Vietnam, een boeddhistisch land. Sinds hij in zijn tienertijd in Nederland een boeddhistisch kamp meemaakte, is het boeddhisme niet meer weg te denken uit zijn leven. De Vietnamese boeddhisten in Nederland wilden een grotere tempel, redelijk centraal gelegen en goed bereikbaar met het openbaar vervoer. Het werd nieuwbouw aan de Evenaar in Almere Buiten.

‘Ik ben daar zeker vijf jaar mee bezig geweest. Eerst 2,5 jaar plannen maken, daarna 2,5 jaar echt bouwen. Een aannemer verzorgde het casco, de afwerking hebben we bijna helemaal zelf gedaan. We zaten daar zowat elk weekend met dertig man te werken. Ik deed de financiën en zorgde voor het proces.

’Dit is een mooie plek geworden om boeddhistische dingen te doen, aldus Tuan. ‘Mediteren, reciteren – soetra’s oplezen, leren van de boeddha. Een ontmoetingsplek met culturele activiteiten voor de kinderen, waar iedereen van harte welkom is. We zijn bijna klaar, ik ben trots en tevreden.’

Ingrid Maste (1961, woont vanaf 2006 in Almere)

Voor woningbouw in de Stripheldenbuurt had de gemeente bomen gekapt. Datzelfde aantal moest elders opnieuw geplant worden. De 5,5 hectare braakliggende grond met ‘groen-bestemming’  in de Sieradenbuurt leek een geschikte locatie voor de gedachte eiken en essen. Bewoners wilden graag meer variatie en gingen het gesprek aan.

‘Wij vonden een voedselbos een interessante gedachte’, vertelt Ingrid, penningmeester van Bewonersplatform Sieradenbuurt. ‘Met de Floriade op komst, was de gemeente bereid mee te denken. Met veel geduld en toewijding, gemeentelijk budget voor de herplant en donaties van fondsen krijgt dit gebied steeds meer vorm.'

Zo heeft de gemeente greppels gegraven, bessenstruiken en allerlei soorten noten- en fruitbomen geplant. En zijn bewoners aan de slag gegaan met de realisatie van de kruidenheuvels, bankjes van Almeers hout, een bijenstal, insectenhotel, vleermuizenkasten ooievaarspaal. ‘Je vindt hier een verrassende vegetatie, prachtige uitzichten, heerlijk eten en geweldige geuren.’